در تشخیص رادیولوژیکی، کیفیت تصویر به طور مستقیم بر میزان تشخیص بیماری و دقت تشخیصی تاثیر می گذارد. نسبت سیگنال به نویز (SNR) ، یک معیار کلیدی برای ارزیابی کیفیت تصویر،نشان دهنده نسبت بین شدت سیگنال و نویز پس زمینه است.به عبارت ساده تر، SNR بالاتر تصاویر روشن تری با جزئیات قابل تشخیص بیشتری را تولید می کند و پزشکان را قادر می سازد تا ارزیابی های دقیق تری انجام دهند. برعکس، تصاویر SNR پایین ممکن است مبهم به نظر برسند.ممکن است بیماری ها را پنهان کند و منجر به تشخیص نادرست یا تشخیص از دست رفته شودبنابراین درک و بهینه سازی SNR در عمل رادیولوژیک ضروری است.
محاسبه SNR به طور معمول شامل اندازه گیری شدت سیگنال در یک منطقه مورد علاقه (ROI) در برابر سطوح سر و صدا پس زمینه است.سیگنال نشان دهنده متوسط مقدار خاکستری بافت ها یا ساختارهای هدف است.، در حالی که سر و صدا نوسانات تصادفی رنگ خاکستری را در سراسر تصویر منعکس می کند. عوامل متعددی بر SNR تأثیر می گذارند، از جمله:
در حالی که افزایش دوز اشعه ایکس به طور کلی قدرت سیگنال را افزایش می دهد و SNR را بهبود می بخشد، همزمان قرار گرفتن بیمار در معرض اشعه را افزایش می دهد.بنابراین رادیولوژیست ها باید با دقت الزامات کیفیت تصویر را با پروتکل های ایمنی تشعشعات متعادل کنند.، بهینه سازی پارامترهای اسکن برای دستیابی به تصاویر با کیفیت تشخیصی در کمترین دوز ممکن.
متخصصان تصویربرداری پزشکی چندین روش فنی را برای افزایش SNR استفاده می کنند:
تکنیک های پس از پردازش مانند فیلتر کردن می توانند SNR درک شده را بهبود بخشند، اگرچه پردازش بیش از حد خطر از دست دادن اطلاعات تشخیصی حیاتی را دارد.استفاده عاقلانه از این روش ها نیازمند تخصص فنی و قضاوت بالینی است.
با پیشرفت تکنولوژی تصویربرداری، درک اصول SNR برای رادیولوژیست ها و تکنسین ها اساسی باقی می ماند.تسلط بر تکنیک های بهینه سازی SNR به طور قابل توجهی به اعتماد به نفس تشخیصی و کیفیت مراقبت از بیمار در تمرین رادیولوژی مدرن کمک می کند.